Εδώ, οι μέρες κυλάνε σαν αίμα. Ακολουθούν την αρχέγονη πορεία τους μέσα στις φλέβες της πόλης. Πάλλονται. 

Ανακατεύονται με τον λυγμό του παιδιού και τη σιωπή της μάνας. Κάποτε στέκουν στην άκρη των βλεφάρων κι έπειτα ξεθωριάζουν σαν καλοκαίρια. Εδώ, οι μέρες κυλάνε σαν αίμα. Θηλιάζουν τον λαιμό της γλυκύτητας.

Η ανθρωπιά κι η μνήμη καθρεφτίζονται θαμπά πάνω σε αυτό το αίμα, το λιμνάζον. Παράξενο, όμως. Τα κρίνα της άμμου πώς επιβιώνουν; 

Ίσως όταν ο πόνος βρίσκει σώμα να φωλιάσει, η πίκρα λέξεις κι η οργή σκοπό. Ίσως όταν όλες και όλοι. Όταν τα βάθη του ανθρώπινου, τα βάθη της αγάπης. Όταν ηχεί ο κάθε ήχος κι αρθρώνεται η κάθε λέξη μέσα από τον εγγενή ρυθμό αυτής της καρδιάς που πάλλεται μέρες, αιώνες, ακούραστη. Ίσως τότε με την ανάσα κρατημένη και τα χέρια υψωμένα στο κόκκινο υγρό αντανακλάται.

Ένας υπέροχος κόσμος.